Denok entzun dugun galdera edo agian noizbait geure buruari denok egin diogun galdera da. Zergatik goaz mendira? Zein helbururekin? Zer lortuko dugu hara joanda? Zertarako jasan sufrimendua eta deserosotasuna? Zergatik egin aitzina arriskuaren aurrean? Merezi ote du honek guztiak?

Azken urteotan nabarmena izan da alpinista askoren heriotza, batzuk ospetsuak, beste batzuk ordea, ezezagunak… euskaldunak, kanpotarrak, gertu gertukoak… eta ondorioz gizarteak harriduraz ikusten du nola jarraitzen dugun, gure sokez eta pioletez horniturik, mendietara joaten. Hausnartzen jarri naiz eta badaude bi pertsona mota mendizaletasuna kuestionatu edo zergatik galdetu ez dutenak. Hauek haurrak edo beste alpinista batzuk dira. Argi dago beste alpinista batek ondo ulertzen duela eskalada baten zergatia. Haur batek mendian barneratzea mundu magiko batean pausoak ematea dela ulertzen duen bezala.

Mendizalea beti erakarri du tontor garaietara igotzeak), bakardadeak, sarrioaren begirada mesfidatiak, arrotza sentitzeak leku bakarti eta misteriotsu horietan. Mendira igotzeko gure indar eta arte guztia erabili beharko dugu, teknika garbia eta bi lagun soka batez bat eginik izatea. Emozioa nabaria da, lagunarenganako errespetua hirukoiztu egiten da, baita norberarekiko autoestimua ere. Partekatutako platano bat eta gaileta batzuk jatea sekulako afaria izan daiteke, kantinplorako ura bizia bezala sartzen da, edozerk balio berezia hartzen du, zerupean izarrak ikusiz loak hartu arte gaua igarotzea luxuzko hotela dirudi. Ez al da zoragarria mendizale izatea? Bizitzak zentzua hartzen du beste inon ez bezala… baina denok dakigunez heriotza benetako aukera da han goian gaudenean. Bizitza eta heriotza eskutik helduta, eta jendeak galdetzen dit, - zergatik zoaz mendira?

Argi daukat mendizalea ez banintz beste pertsona bat nintzatekeela, antzekoa baina ezberdina. Dena dela ...