Orain dela urte batzuk, eta seguruenik ere orain oroimenez besterik ez bada ere, nork ez zuen (du) Ross izeneko emakumea ezagutzen. Emakume sendo eta dinamiko hura, Galeperra Elkartean maitasunez eta gustu ezin hobeaz jaki bikainak prestatzen zituena. Orduan (eta egun) ezagutu genuenok, eta baita bere seme-alabak ere "Orbegozotarrak", Ostadarreko mendi ibilaldietan ohikoak, ezagutzen ditugunok, erakusten duten jate handiko zaletasuna eta ezohiko apetitua nolabait ulertzen dugu. Orbegozo anai-arrebek jatean beren amak erakutsitakoari probetxurik aterako ez zioten bada!

Ondoren kontatzen dizuedana, beraietako batek kontatu zidan behin, edo beste lagun batek agian, ez naiz zehatz-mehatz gogoratzen. Dena dela, beraietako bat gertatukoaren protagonista izan zela guztiz nago ziur.

Pirinioetan egindako kanpaldi baten osteko azken eguna zen. Oinarrizko kanpamendutik abiatuta, inguruko tontorretara zenbait igoaldi eginik zituzten. Goizean goiz jaiki, tontorrera igo, "trintxerako" janaria jan, jaitsi, afaritxoa hartu, elkarri txisteren bat edo beste kontatu, indarrak errekuperatu, zurrungen kontzertuan parte hartu... halakoxeak izanak ziren asteko egun guztiak.

Azken eguna iritsi zen, azken igoaldia hain zuzen: aurreko egunetako protokoloa jarraituko zuten, kanpin-denda jaso eta... zibilizaziora jaitsi. Beti gauza bera gertatzen zaigu, han goian gustura gaude, baina bestalde, "nolabaiteko monotonia" ere nabaritzen da, eta nolabait, atseginez hartzen da ibilaldiaren amaiera. Han goian zoragarri eta ezin hobeto bagaude ere... eta halako kontraesana gainera nabariagoa izaten da askotan, bereziki janaria eskasten hasten denean, eta halaxe gertatzen hasia zen gure lagunen kasuan, janaria eskasten ari eta dagoeneko monotonoa izaten hasia zitzaien-eta.

Hortaz, goitik behera ibili eta betiko "trintxerako" janari aspergarria jan ondoren, taldea afaria prestatzera jaitsi zen. Ohiko fruitu lehorren, hestebeteen, gaztatxoen eta bestelakoen osagarri gisa ...