Mont Blanc mendia igotzearren Chamonix-era egin genuen txangoaren nire bertsioa, Celiak idatzi duen bertsioaren desberdin bada ere, berak idatzitakoaren osagarri ere badela esan daiteke.

Txangoa 1995ean Ostadar eta Goierri mendi taldeen artean antolatu zen, eta hantxe nengoen ni ere, Chamonix-en -1.035 m-ko garaieran, gure erronka izango zen Mont Blanc -4.807 m.- tontorrari begira.

Hilaren 23an, Les Houches-era -1.007 m.- autobusez iritsi ginen; eta handik Bellevue-ko teleferikoa hartuko genuen 1.790 m.-ko kotara iritsi arte. Hemen ordea, Nid d'Aigle-ko kremailera-trenean igo ginen, 2.372 m-ko garaierara ailegatu arte. Hauxe izango zen gure benetako mendi-abiapuntua.

Kablea zuen korridorerainoko lehen tartean igotzea atsegina izan zen, eguzki distiratsuak laguntzen zuen. Puntu horretan, izotz-korridoretik igaro baino lehen, bi legazpiarrek gerora gainetik jaistea ospatzearren, botila bat xanpain elurretan "freskatzen" utzi zuten. Korridoretik igarotzea normaltasunez egin genuen, hala ere niretzat Goûter -3.817 m.- aterperainoko igoera kalbario hutsa izan zela aitortu behar dut: igotzeko desnibela oso handia zen eta garaiera harentzako egokitzapen arazoak jasan nituen. Taldekideek aurreratzen ninduten. Legazpiko mendizale batek nire zoritxarreko egoeraren berri izan eta aterpetik samaritar zintzoaren gisara, ni nengoeneko punturaino jaitsi zen. Garaieran sufritzen den gaitz misteriotsu hori sendatzeko zerbait eman zidan eta horrela Tete Rousse -3.167 m. aterperaino iritsi ginen. Ordurako, mendizale italiarra, ebakiaren sakonean amaitzearren, izotz plakatik hegian behera labaindua zen. Ez nuen ikusi, baina bere garrasiak entzun ahal izan nituen. Ohi baino goizago afaltzen ari ginenean, italiarra ebakitik erreskatatzen aritu ziren. Zorigaiztoko mendizalea Chamonixeraino helikopteroz eraman zuten.

Biharamunean -tira! hobeto esanda, gauerdian- "diana", mundu guztia pozik prestatzen hasi zen. Egun handia zen. Baten bat nire etzalekura hurbildu ...