Zenbat aldiz irten gara etxetik, bakarrik, mundutik baztertu nahian eta Naturarekin zuzeneko kontaktuan izateko nolabaiteko bakardadearen bila, eta ibiltzeko aurreikusita genituen zidor beretatik paseatzen (baita lanean ere) mota askotako jende ugari ikusi dugun… Izan ere, mendia gero eta ingurune humanizatuago bihurtzen ari da -azkeneko 25 urteotan zehar egiaztatu ahal izan dugu- eta mendiak berak, bere baitan ihes eginez tokia bilatzen dugunok gero eta gehiago garela egiaztatzen du.

Mendian ibiliz, jende asko ezagutu dugu, eta horietariko batzuk egoera xelebre eta bitxiak eskaini dizkigute. Ondoren idatzitako testuan deskribatzen ditugu…

1987an, Antzuola, Bergara, Osintxu eta Eibarreko mendizaleekin batera, Ostadar mendi taldeko zenbait kidek parte hartu genuen nagusiki Antzuolako Arrola Mendi Taldeak antolatutako zeharkaldi batean (zehatz-mehatz mugan geunden Uren Banalerroa jarraituz), dokumentu inspekzioa egitearren Guardia Zibilaren helikoptero bat gure aurrean lurreratu zen lagun batzuei identifikazioa eskatuz -beste momentu bat aukera zezaketen; dena dela, gaitz erdi! denok hiritar zintzo gisa NAN txartela gurekin generaman.

Beste batean, 1995ean hain zuzen, Leireko monasteriotik Coronas mendatera (Burgi) bitarteko lur-eremuetan genbiltzanean, basurde uxaldi bat zeharkatu genuen. Lursaila zeharkatzen ari ginen bitartean, ehiztariek isil-isilik ibil gintezen eskatu ziguten - ai ene! mendian lagunartean gaudela hitz egitea gustatzen zaigunarekin- marmario bat bera ere esan gabe jarraitzeko keinuak egin zizkiguten… ez zen sentsazio atsegina izan… eta nik ezin nion etorkizunak basurde gizagaixoari ekarriko ziokeenari buruz kezkatzeari utzi.

Eta beste batean, Lekunberritik Belateko mendatera bitarteko izen bereko basoan zehar ibilaldia antolatu genuen, eta bertan onddo-barrutiko jabe batzuekin topo egin -barrutiok oso ondo markaturik izaten dira, ezin hobeto itxita eta hesituta; jabeek ez zuten gure gainetik begirada kendu ...